Ik maak me echter wel zorgen over de zakelijke houding die wij momenteel vertonen. Dan heb ik het over bedrijven die zaken doen met elkaar en zelfs afhankelijk zijn van elkaar. Vanuit afspraken uit het verleden is iedereen nu aan het bekijken wie waar wel of geen recht op heeft. Iets wat natuurlijk heel plausibel is op het moment dat je als organisatie snel en hard wordt geraakt. De algemene voorwaarden en contracten liggen bij alle inkopers en verkopers op tafel. Natuurlijk begrijp ik de beschermende gedachten vanuit financieel oogpunt. De vraag is echter of in de alinea’s in dergelijke documenten ergens vermeld staat hoe je met een pandemie moet omgaan. In de meeste gevallen valt dit onder het kopje ‘overmacht’. Wat eigenlijk zoveel zegt als: “Wij kunnen er niks aan doen, los jij het maar op!”.

Ook mijn eigen organisatie heeft hier mee te maken. Sommige van onze opdrachtgevers, in bijvoorbeeld de maakindustrie, zien hun productiecijfers teruglopen en geven aan nu of binnenkort geen gebruik meer te willen maken van onze technische vakspecialisten. Indien wij met deze opdrachtgevers te lang of alleen maar naar de alinea’s in onze algemene voorwaarden of contracten blijven kijken, zullen wij geen duurzame oplossing vinden waar we uiteindelijk samen beter van worden. Met duurzaam bedoel ik de samenwerking die straks weer moet worden voortgezet als we deze situatie hebben doorstaan. Hoe lang die situatie nog gaat duren? Ik heb geen idee. Maar wie wel? Wat ik wel weet is dat we graag nog jaren op een goede manier met elkaar zaken willen blijven doen.

Ik pleit voor minder ‘social distancing’ in ons bedrijfsleven. Alhoewel we elkaar zakelijk fysiek minder kunnen en zullen zien de komende periode, is het mijns inziens juist tijd voor toenadering. Oprecht luisteren naar onze business partners, waarin we begrip tonen voor de situatie waar we samen in zitten. Als we dan ook een beroep doen op ons aanpassingsvermogen ben ik ervan overtuigd dat we er uiteindelijk sterker uitkomen. Als je namelijk doet wat je deed, krijg je wat je kreeg en dat brengt in deze tijd nu eenmaal teveel onzekerheden met zich mee. Kortom: tijd voor een andere benadering.

Laten we dit business affection noemen. En met een hekje ervoor wordt het:

#businessaffection

Business affection moet leiden tot een zakelijke, maar genegen toenadering om er met elkaar uit te komen. In plaats van ik gaat het over we. In alle branches. De reisbranche, de horeca, de industrie, noem maar op. Overal waar organisaties worstelen met gecancelde opdrachten, betalingsproblemen of een mogelijk aankomende juridische strijd met klanten en of leveranciers. Laten we vooral wegblijven van ‘distancing’. Even niet die ene euro nog zien te pakken ten koste van je leverancier. Geen patstellingen waarbij het mes op tafel dient te komen. Gewoon goed luisteren naar de ander. Waar gaat het om, wat heeft hij of zij nodig? Nu en in de nabije toekomst. Wat heb jij nodig? Zoek de gezamenlijke winst. Ook waar die mogelijk nu wat minder zal zijn dan vooraf gewenst. 

Onze minister-president richtte zich twee weken geleden niet alleen tot de inwoners van Nederland, toen hij zei: “Pas een beetje op elkaar!”.

Gaan we hier uitkomen? Jazeker! Mensen en in het bijzonder Nederlanders zijn in staat om elkaar te vinden in deze tijd. Bij mij thuis in de keuken hangt een poster van Pipi Langkous, voor de meesten van jullie waarschijnlijk een bekend figuur waar wij mee zijn opgegroeid. Zij leert met een uitspraak mijn eigen kinderen een wijze les:

“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan”.

Misschien kan de BV Nederland hier ook iets van opsteken. Ik ga er actief mee aan de slag. Wie volgt?
Let's start a movement, let's start with business affection.

Namens de directie van Techsharks,
Jeroen Tijink, CEO Techsharks
#businessaffection